Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed nunc, quod agimus; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Duo Reges: constructio interrete.

Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Tollenda est atque extrahenda radicitus. Tu quidem reddes; Quare attende, quaeso. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

• Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit.
• Prioris generis est docilitas, memoria; Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Quid de Platone aut de
• Democrito loquar? Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat.
• An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt.

Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Falli igitur possumus. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Nos commodius agimus.

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Maximus dolor, inquit, brevis est. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Nihil enim hoc differt.

Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Murenam te accusante defenderem. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Sed quot homines, tot sententiae;

Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.