Si longus, levis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Ergo, inquit, tibi Q. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Duo Reges: constructio interrete.

Non est igitur summum malum dolor.

Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Certe non potest. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Non igitur bene. Hoc non est positum in nostra actione. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Oratio me istius philosophi non offendit; Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Verum hoc idem saepe faciamus. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quid adiuvas? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Tollenda est atque extrahenda radicitus.

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Idemne, quod iucunde? Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Memini vero, inquam;

Cur haec eadem Democritus?

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Non risu potius quam oratione eiciendum? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Quippe: habes enim a rhetoribus; Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Hoc non est positum in nostra actione. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Iam in altera philosophiae parte. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda.

Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Sint ista Graecorum; Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.